මෙලෝ රහක් නෑ

මේ දවස් ටිකේ එක එක දේවල් ගැන රටේ ලෝකෙ උදවිය කතා වෙනවා. අරහෙන් හරක්යුලිස්කාරයගෙ මැර නාටකේ ගැන. පවු වැඩේ ඒකෙන් භාරත උන්නැහෙ ඇතුලු කීප දෙනෙක් නැති උණා. සමහරු උඩපනින්න හැදුවා ලංකා ඉතිහාසයේ පළවෙනිවතාවට ඔහොම දෙයක් උණා වගේ. ඔය වගේම නාලන්ද එල්ලාවල මහත්තයව පාරෙ මරා දැම්ම. ඒ නඩුවත් යට ගිය බවයි මගේ මතකය. මේක ගැනත් අමුත්තක් වෙන එකක් නෑ. මදිවට ඇතුලෙම කේස් එකක් නෙව.

නේටෝ මැරයන්ට නං ගඩාපි ලොක්කව මරල ප්‍රජාතන්තරවාදය විශිෂ්ට විදියට ජයක්ග්‍රහණය කොලායිං දැං ආයි අලුත් රටක් අල්ලන්න කාලෙ හරි. ආණ්ඩුවත් දෙයියනේ කියල පිස්සු කෙලින එක නවත්තන පාටක් පේන්නෙ නෑ.ජනතාවගේ පිළිකුලට ලක්වීම තරං ආණ්ඩුවට සියදිවි නසාගන්න හොඳ ක්‍රමයක් නෑ.

අනික් පැත්තෙන් මේ දවස් ටිකේ පොරසිද්ද කීපදෙනෙකුත් මියෑදුනා නෙව. ජෝ මහත්තය ගිය මාසෙ නැති උණා. ටයි මහත්තයා නං පොඩි කාලෙ අපිට සමීප වෙච්චි මහත්තයෙක්. අද උණත් වාතපෙට්ටිය මං බලන්න උන්නැහෙගෙ කාටුන් එකක් තිබීම හේතු වෙන්න පුළුවං. රෑට යන නාටක එහෙම නං නොබලම ඉන්න තමා කැමති. වැරදිලා දැක්කත් මග ඇරල යනවා.

ඔය අතරෙ පරසිද්ද සුදු මහත්තුරු කීප දෙනෙකුත් පහුගිය ටිකේ ආන්තරා වුණා. මුලිංම ජොබ්ස් මහත්තය (ඇපල් මුදලාලි) ඊලඟට රිචී මහත්තයා කොම්පියුටර්කාරයො දන්න කියන මහත්තයෙක්. මාද්‍යකාරයො නම් ඇපල් මුදලාලි මහත්තයාට දීපු පොරසිද්දියෙන් කාලක්වත් දුන්නෙ නෑ ඒ මරණෙට. අමුතු දේකුත් නෙවෙයි දැං අපි ඔය අන්තර්ජාලෙන් එක එක සෙල්ලං කොළාට ටිම් බර්නර්ස් ලී මහත්තය ගැන අහල තියන උදවිය හරි අඩුයි. ඒවගේ උදවිය ගැන මාද්‍යපොරවල්ගේ අවදානය යන්නේ නෑ. මාද්‍යකාරයන්ගෙ වන්දනාවට ලක්වෙන අයට වඩා ඒ වගේ මහත්තුරු උතුම් අදහස් ඇතුව වැඩ කරපු අය. ඕවට ඉතින් දොස් කියල වැඩකුත් නෑ.

මට නං මේ දවස් ටිකේ බ්ලොග් කෑල්ලක් කොටන්නත් කම්මැලියි ඊට වඩා මරණය තණ්හාව වගේ කාරණා ගැන මගේ සිහිය වැඩකරන කාලයක් මේක. ඔය හිටියට අපි උණත් කොයි වෙලේද කියන්න බෑ. එහෙම උණාම බ්ලොග් ලියනවා වගේ වැඩ වලට හිත යොදවන්න හිතෙනවා අඩුයි. අනිත් පැත්තෙන් සිංහල බ්ලොග්කාරයන්ගෙ ඒ තරං නැගලයන වැඩකුත් පහුගිය ටිකේ උණේ නෑ වගේ.